Geboren in maart 1966 groeide ik op in een wat rommelige en rumoerige gezinssituatie. Anderhalf jaar oud verhuisde ik van mijn grootouders naar mijn moeder en stiefvader. De eerste verhuizing van tot nu toe bijna twintig maal verhuizen in totaal. Er kwam een zusje. We verhuisden. Later volgde een tijdelijke scheiding van tafel en bed tussen mijn ouders. En nog weer later werd de scheiding definitief.

Ik was toen het huis al uit en studeerde in Leiden. Eerst rechten en later geschiedenis, maar ik ben nergens in afgestudeerd indertijd. Later haalde ik in de avonden mijn Hbo-Bachelor in Bestuurskunde/Overheidsmanagement.

Good days, bad days

Ondertussen had ik als kind te maken gehad met seksueel geweld, met fysiek en geestelijk geweld, met het leven op straat als puber, met een zwaar auto-ongeluk, als student met een hersenvliesontsteking die mij gemangeld achterliet, en met depressies vanaf mijn eerste schooldagen.

Anderzijds had ik genoten van zeilen, van wandelen, van schrijven voor de schoolkrant en later voor de studentenalmanak en het verenigingsblad, van mijn werk eerst bij een klein bedrijf en later bij Defensie en nog later bij Rijkswaterstaat, van zweefvliegen, van autorijden over grote afstanden, van katten die ik had, van zenmeditatie.

Asperger en Zen

In 2011 volgde een diagnose, Syndroom van Asperger. Die volgde toen ik een periode in een Zen-klooster had gewoond en daar mentaal problemen ervoer die ik niet alleen opgelost kreeg. Met de hulp van een psycholoog leerde ik mijzelf beter kennen en ik knapte weer aardig op. Ik probeerde om een eigen meditatieschooltje op te zetten, als bedrijf, maar dat haalde ik financieel niet. Sindsdien heb ik vrijwilligerswerk, maar geen betaald werk meer.

Inmiddels ben ik een werkloze Zen-non die in het voorjaar 2018 op een gruwelijke manier haar been brak bij een ongeval met een longboard. Eerste Paasdag was dat. Ik kwam in een verpleegtehuis terecht in de buurt van Jorwert in Friesland en maakte kennis met hoe daar het christendom gevierd werd. Door een wonderlijke gebeurtenis ontkwam ik er niet aan toe te geven dat ik een Godsgeloof had ontwikkeld. Toen ik later mijn leven naliep bleek op allerlei momenten het christelijk geloof van belang te zijn geweest, zonder dat ik dat ooit erkende. Eerste Paasdag 2019, heel vroeg in de ochtend, ben ik gedoopt. Een christelijke Zen-non dus.

De omroep KRO/NCRV wijdde in 2019 een aflevering van De Verwondering aan hoe in mij Zen en Christendom bij elkaar zijn gekomen. Die kun je hier terugzien.

Schrijven

In dit leven dat ik hiermee in het heel kort heb omschreven, is één ding constant geweest: schrijven. Ik heb van kinds af aan geschreven. Gedichten, korte verhalen, dagboeken, langere betogen. Altijd. Met soms een onderbreking van een paar maanden, misschien zelfs wel een half jaar, maar schrijven pakte ik altijd weer op. Het is mijn manier van verwerken en uitdrukken. En het uitleven van mijn levendige fantasie.

Nu, voor het eerst, schrijf ik een boek. Een heuse literaire roman met meerdere verhaallijnen door elkaar. Het gaat over liefde, romantische liefde en zelfloze liefde. Het gaat over oorlog en onvrijheid en ander maatschappelijk onrecht. Het gaat over religie.
Op deze website publiceer ik oud en nieuw werk, waaronder fragmenten van mijn roman in wording. Dat is het enige doel van deze site: u heerlijk laten lezen.