uit: ‘Het Appartement’
Ellen gaat in de stoel naast haar vader zitten en pakt zijn rechter hand. Hein volgt met zijn pientere ogen haar bewegingen. Ellen masseert voorzichtig vinger voor vinger, botje voor botje, de gewrichten van de duim en van de pink. De hand staat krom van de reuma en Hein moet er veel pijn aan hebben, maar je hoort hem er nooit over klagen.
“Drinken we een wijntje, Moes?” vraagt Hein met een guitige blik op zijn gezicht. Ellen staat op.
“Dat is goed, papa.” Ze loopt naar de koelkast en schenkt appelsap in voor haar vader. Dan doet ze de koelkast weer open en schenkt ook wat appelsap voor zichzelf in. Ze heeft dorst, voelt ze. Ze heeft vandaag te weinig gedronken. Er staat een maaltijd in de koelkast, ziet ze. Zou papa vandaag niet geluncht hebben, vraagt ze zich af? Ze pakt het schriftje van de koelkast, met het potlood dat er aan vast is gebonden met een wollen draad, klemt ze onder haar arm en loopt dan met beide glazen appelsap terug naar de eettafel, waar haar vader op haar wacht.
Ze gaat weer naast hem zitten. Terwijl ze het schriftje doorneemt, houdt ze haar vaders hand stevig vast. En hij de hare. Sinds het vorige bezoek is zo te zien elke dag, vrijwel elke dag, vijf maal per dag iemand bij haar vader geweest. Om hem te douchen of wassen, om hem maaltijden te brengen, haar vader houdt niet van de eetzaal, om met hem te gaan wandelen of om samen een cryptogram te doen. Bij vandaag staat de aantekening “Mijnheer heeft met de lunch geen honger. Hij werd boos. Vanavond opwarmen en opnieuw proberen.”
“Papa, heb je honger?”
“Nee, Moes. Ik heb al heerlijk gegeten vandaag.” zegt Hein stralend.
“Dat is goed, papa.” Ellen klopt haar vader teder op zijn hand. “Dat is goed.” Zijn hand laat de hare niet los.
Ellen staat slikkend in de hal van het verpleeghuis. Een bezoek aan haar vader raakt haar altijd diep. Ze weet niet wat ze erger vindt. Wanneer hij goede dagen heeft en beseft wat er gebeurt, of wanneer hij zoals vandaag ver weg is en haar vader eigenlijk niet bestaat.