Het werken aan een roman heeft tijd en aandacht nodig. Concentratie, zin en inspiratie. Maar vooral hard werken. De roman die ik aan het schrijven ben, behandelt een onaangename wereld waarin de grondwet terzijde is geschoven ten bate van de strijd tegen een ondefinieerbare en ongrijpbare vijand. Fysieke landsgrenzen zijn allang dicht, de overheid heeft zich de macht toegeëigend tot verregaande ingrepen in de privésfeer, demonstraties en vergaderingen in de particuliere sfeer van welke aard ook, zijn verboden en worden met geweld opgebroken. De onderlinge communicatie van de mensen is verstoord geraakt en ze vervreemden van elkaar. Er staan verklikkers op, ook mensen die zich weinig van de maatregelen aantrekken, anderen die in verzet komen. Maar de overgrote meerderheid van de mensen voegt zich in de nieuwe situatie.
Klinkt bekend? Tja.
Ik koos voor een wereld die overrompeld werd door een computervirus waardoor verhoudingen staat-burgers en landen onderling stevig op scherp is komen te staan en soms zover werd verstoord dat het tot oorlog leidde. Veertigduizend woorden had ik bij elkaar geschreven.
Toen werd ik door de werkelijkheid ingehaald. Het virus bleek niet voor computers, maar voor menselijke lichamen bestemd. Verder scheelt de dystopie die ik beschrijf in mijn boek, maar een angstig beetje met de wereld die om ons heen in hoog tempo ontstaat. De grondwet wórdt met de voeten getreden. Mensen vérvreemden van elkaar. De overgrote meerderheid voegt zich, soms mokkend, in de nieuwe situatie. Er zijn mensen die doorleven of er niets aan de hand is. Er zijn verklikkers. Er is verzet. Demonstratie worden verboden, ongrondwettelijk. Er wordt bekeurd tot achter de eigen voordeur, ongrondwettelijk. En de meerderheid geeft de overheid applaus.
Ik was dermate verlamd, geestelijk, door deze ontwikkelingen, dat het schrijven volkomen stuk viel. Met grote verwondering zag ik hoe de wereld die ik in mijn boek beschrijf, zich tot zekere hoogte om mij heen plotseling ontvouwde.
Eerder ervoer ik dat ik daardoor mijn boek niet verder kon schrijven. Het thema kwam dermate dicht bij de realiteit, dat ik mijn verhaal als onwaar begon te ervaren. Maar inmiddels denk ik dat de boodschap van mijn boek: blijf waakzaam! héel belangrijk is. We moeten er voor waken onze nog zó jonge democratie zonder mokken op spanning te zetten op een manier dat ze stuk kan gaan. De dystopie die ik beschrijf in Het Appartement, ligt werkelijk om de hoek. Een paar maanden, een half jaar, misschien een jaar, en het is gebeurd.
Hop, terug aan het werk. De wereld heeft mijn boodschap nodig.