Wolken scheren langs het blauw
door felle wind gedreven.
Verdwijnen achter de verre vouw.
Laten de lucht schoon onbeschreven.
Water stuwt zichzelf aan land,
Golvend en schuimend in de storm.
Ebt weg voorbij het natte zand,
En vergeet, onvast van vorm.
Een stap gezet, de grond gegroet.
De aarde die mijn voet ontmoet.
Stappen in het zand, kringen op een plas.
Tussen wind en water, alles gewist dat was.
Alleen nog sporen van Gods glimlach,
Die mijn weg naar binnen zag.