Mijn handen zoeken houvast in elkaar
En vinden kalme rust in mijn schoot.
De ruimte om mij heen is helend.
Meer dan dat: het is mijn thuis.
Meer dan dat: het is waar ik geboren ben.
Meer dan dat: het is waar ik geboren word.
Pianomuziek neemt mijn adem bij mij weg
en neemt mijn leven van mij over.
Ik weet niet zeker wat ik precies ben.
Ik voel alleen hoe ik sterk leef
in de samenzang op deze plek.
De plek waar het licht de duisternis troost.
De plek waar stenen ons dragen en openen.
De stenen zelf zijn stil tot in de diepte.
Zij zingen ons omhoog.
En als dan ook nog de klokken luiden
en dat geluid met de wolken meedrijft
over het natte en vlakke land
Durf ik met een gerust hart mijn ogen te sluiten
mijn gedachten te laten varen hoe zij willen
en zelf alleen heel stil te blijven.